Zara werd hier bij ons binnengebracht en vooraan in het midden geplaatst. Een prachtig versierde plek met heel veel dieren en buiten de bossen, de natuur. Familie, vele vrienden, bekenden en hun kinderen zijn boordevol verdriet en medeleven, gekomen om samen met jullie afscheid te vieren van Zara, afscheid van haar leven hier bij ons. Onbeschrijfelijk groot is het verdriet om de dood van Zara. Hoe kan dat nou? Negen weken geleden pas bleek die vrolijk lachende en gezonde Zara ineens heel erg ziek te zijn. "er is een bom ontploft in ons leven" schreven Martijn en Perla in hun email nieuwsbrief. "Tot onze schrik, verdriet, boosheid, ellende, horror, onmacht is vastgesteld dat ons prinsesje leukemie heeft... Dit kan niet, dit mag niet, maar is wel de keiharde waarheid.". Een acute leukemie was de diagnose. Hoe oneerlijk kan het leven zijn.

Thuis in de Heuvellaan werd meestentijds verruild voor het Sophia kinderziekenhuis. Zara kreeg chemokuren met als gevolg een sterk verminderde weerstand en helaas ook allerlei bijwerkingen. Diabetes, infecties..., Zara vocht... en als het soms even ietsje beter met haar ging dan wist ze haar papa en mama weer aan het lachen te brengen met een grapje of een rare uitspraak. Maar telkens kwam er weer een nieuwe tegenslag. Een darminfectie, veel pijn, een longontsteking en een zeer agressieve schimmelinfectie. "M'n hart breekt..." schreef Perla die met Martijn het gevoel had in een cocon te leven, "er is nog een lange weg te gaan..., maar we moeten goede moed houden dat we dit ook weer onder controle krijgen..." . Maar de schimmel bleek buitengewoon hardnekkig en Zara moest een zware KNO operatie ondergaan. Daarna moest er vooral aangesterkt worden na zolang doodziek te zijn geweest. "Het was een heel diep dal, dus we hebben nog veel te klimmen, maar we komen er wel, daar geloof ik zeker in! Dat moet!" aldus Perla. De week die volgde was tamelijk positief. Wat een ontzettende klap toen het daarna ineens helemaal niet goed meer ging met Zara. Haar hersenstam bleek aangetast door de schimmel. Na een hersenoperatie vormde een nieuw medicijn nog het allerlaatste kleine sprankje hoop. "Zara wordt slapende gehouden en heeft pijnmedicatie..., geen idee op welke termijn we meer weten..."schreef Perla in haar laatste mail...

Inmiddels weten we dat het allerverschrikkelijkste is gebeurd, Zara heeft het niet kunnen redden. Vorige week donderdag stopte haar ademhaling.

Toch..., en dat is heel speciaal... onafhankelijk van elkaar liepen jullie met het zelfde zinnetje in het hoofd. Een zinnetje uit een lied van Rowwen Heze: "Soms is het beter iets moois te verliezen. Beter verliezen dan dat je het nooit hebt gehad."

Iets moois... dat was Zara!! Een prachtig meisje, vrolijk, intelligent, verbaal zeer goed ontwikkeld. Zara die graag grapjes maakte en die ook een heel sterk eigen willetje had: nee was nee en dat was niet te veranderen. Zara altijd bezig, knap op de computer en gek op stokstraartjes. Mooie, lieve unieke en onvergetelijke Zara. Voor altijd leef je in ons hart.

Martijn en Perla gingen hard aan het werk om te zorgen dat er voor Zara een heel mooi afscheid zou komen. Jullie maakten een prachtige rouwkaart voor jullie kleine meisje. Haar eigen werkjes kwamen erop te staan. Een bijzonder werkje met sterren en de maan maakte Zara in het ziekenhuis. Een stempelwerkje met dieren. Poezenvoetjes eromheen. Jullie beider carnavalsverenigingen werkten eensgezind aan prachtige grote dierfiguren voor Zara. Zondagochtend werd het deksel van Zara's kist prachtig versierd door al haar vriendjes en vriendinnetjes. Ze hebben hard gewerkt. Alle grote mensen die hier zijn kunnen nu zien dat die kist heel erg mooi is geworden. Wat zou Zara dat zelf ook graag gedaan hebben, zeiden jullie.

Martijn en Perla, jullie willen er alles aan doen om het beeld van de spelende en vrolijk lachende Zara en al het mooie in gedachten te blijven houden. Daar werd voor deze dag ook naartoe gewerkt. Kinderen waren heel erg welkom bij deze viering en mochten ook allemaal wat doen. Een afscheidsviering samengesteld met zorgvuldig uitgekozen foto's, kinderliedjes, muziek, gebaren en woorden.... Woorden.... veel aanwezigen hier en ook ik, wij willen wel, maar vinden het zo moeilijk om de juiste woorden te vinden... Woorden letten zo nauw, kunnen verkeerd overkomen en schieten bovendien zo te kort bij dit immense verdriet. De mensen die het dichtst bij Zara staan, die kunnen het best over haar vertellen, die hebben de juiste woorden en de mooiste verhalen, en die kunnen we hier ook terugvinden.

Je ouwe omaatje zei altijd al dat je veel te wijs was,maar er viel nog zoveel te leren…

Je kon al tot tien tellen in het Nederlands maar ook in het Engels. Op belangrijke vragen van het leven had je al een antwoord. Zo antwoordde je de vraag “waarom zijn de bananen krom? ” met “Asse recht zijn want dan valle ze om!”. Ook puzzelen, tekenen en liedjes zingen was voor jou geen enkel probleem. Je kon zo lekker kletsen over alles en tegen iedereen die je maar een beetje kende.

Je had al heel wat van de wereld gezien,maar er viel nog zoveel moois te zien…

Je bent geboren in het prachtige Wales, waar we je meenamen in buik- en rugdrager door de heuvels en bergen. Op vakanties gingen we naar Andalucia, Ierland en Oostenrijk maar ook dichter bij huis kon je enorm genieten. Je hield van de bergen en heuvels maar ook van het bos, beekjes, watervallen, kust en zee. We hadden je nog zo graag laten zien waar je bent geboren en hoe je aan je tweede naam Gwynedd bent gekomen…

Je kon erg genieten van dieren en de natuur, maar je hebt nog niet alle diertjes kunnen aaien…

Je hield erg veel van onze twee katten; ze waren je knuffels en speelkameraadjes of ze het nu wilden of niet. In de Beekse Bergen kon je alle dieren die je zag bij naam benoemen en was je pas uitgekeken bij de geitjes nadat ze tot twee keer toe op je tenen gingen staan. Op de Rucphense Heide zochten we samen naar aapjes in de bomen maar die hebben we nooit kunnen vinden. We hadden je zo graag nog meegenomen op een echte safari in Afrika en naar de dolfijnen en oskars (orca’s) in Canada.

Je was ook wel eens ondeugend en vol kattekwaad, maar ik hield ervan en juichte het stilletjes toe…

Nadat we je ophaalden van het kinderdagverblijf Doppido vroegen we wat je die dag had gedaan. “Geduwd”, was dan steevast het antwoord dat je tijdenlang gaf. Tijdens het kleien vlogen de stukken klei vaak door de keuken omdat we dan sneeuwballen kleiden. De bodem van het waterpartijtje in onze tuin ligt tot op de dag van vandaag vol met speelgoed dat niet bleef drijven. We hadden nog zo graag vaker in die ondeugende oogjes willen kijken…

Je kon zo goed knutselen en papa helpen klussen, maar we waren nog lang niet klaar op zolder…

Je hielp me de kelder te betegelen door de kruisjes (afstandhouders voor de voegen) aan te geven. Je hielp me op zolder om je kamertje te maken door de kruisjes (kruiskopschroeven) aan te geven. Tot op de laatste avond hebben we samen geknutseld; je hele kamertje in het ziekenhuis hing vol met knutselwerkjes. Ik had nog zo graag met je verder willen gaan op zolder…

Sommige mensen geloven in reïncarnatie. Dat betekent dat je binnenkort terugkomt in een ander lijfje. Wat zou je dan graag willen zijn? Misschien een poesje, zodat je met Tryfan en Cochni kunt spelen. Of een giraf, met een lange nek, zodat je met je nieuwsgierige oogjes alles goed kunt bekijken. Of weer een klein meisje, zodat je met je vriendjes en vriendinnetjes kunt spelen. Of misschien wel een stokstaartje, je favoriete diertje… Wat je ook zou zijn, ik zou dan graag nog eens met je knuffelen. Met je lachen.

Andere mensen, zoals je opa en oma, geloven dat je nu in de hemel bent. Dat is een fijne plek, waar je niet meer ziek bent. Waar je gelukkig bent en zonder zorgen. En van daaruit zou je dan ook nog een oogje in het zeil kunnen houden, hoe het met ons gaat. Opletten of mama en papa wel goed voor je kleine zusje zorgen. Dat is een mooie gedachte.

Maar ik heb zelf weinig aan deze gedachten. Het enige wat voor mij duidelijk is, is dat je warme lijfje niet meer bij ons is. Dat ik ’s ochtends niet meer wakker wordt van jou, als je boven je deur opendoet, de trap afsluipt en onze kamer binnenkomt.

Ik zal de momenten missen, dat we lekker samen in het grote bed lagen, je kon zo heerlijk kroelen, maar wilde dan ook weer snel Dora of Spongebob kijken.

Ik zal ook de momenten missen dat je ons voor de gek hield, en grapjes uithaalde. Je zei dan “dat vind ik een grapje”. Of je noemde ons boevekontje of meneer de koekepeer.

De momenten dat ik boos op je was, als je weer eens iets niet wilde doen. Want als jij nee zei, dan bedoelde je ook echt nee!

De momenten dat je lekker met Cochni lag te kroelen, of met andere dieren bezig was.

Ik zal de kadootjes missen die je steeds weer maakte. Je pakte dan iets wat op tafel lag in, in een papiertje of doekje dat je gevonden had en zei dan “mam, ik heb een kadootje voor je”.

Ik zal zelfs de tijd in het ziekenhuis missen. Hoe moeilijk dat ook was, je was wel bij ons. En we hebben daar ook veel leuke en gezellige momenten samen gehad.

Maar boven alles zal ik je ondeugende oogjes missen, en het geluid van je geklets, je lach.

We hadden nog zoveel plannen samen. Jij wilde op vakantie naar de zee, mama naar de bergen. We zouden dus een plekje uitzoeken met bergen én zee. Ook wilde je weer naar de kinderboerderij of de dierentuin. Je wilde graag nog een keer naar de Efteling, want dat had je in reclames op de televisie gezien. Maar boven alles wilde je zo graag de grote zus voor Isis zijn. Je was heel trots op haar en kon haar goed troosten met je vingertje in haar mondje. Als mensen vroegen hoe de baby heette, zei jij “Isis”, en als ze dan vroegen hoe jij zelf heette, was je antwoord “grote zus”. En dat was je en zul je altijd blijven.

Ik kan niet geloven dat we nu definitief afscheid moeten nemen. Je zult in onze gedachten altijd bij ons blijven. Bij iedere stap die we gaan zetten, zullen we jou in gedachten aan je handje meenemen.

KIKKER EN HET VOGELTJE

Het was een mooie dag in de herfst. Varkentje plukte appels uit de boom toen Kikker aan kwam lopen. Hij keek bezorgd.

Toen ze bij de rand van het bos gekomen waren, wees Kikker naar een vogel op de grond. ‘Kijk,’ zei hij, ‘kapot. Zij doet het niet meer.’ ‘Zij slaapt,’ zei Varkentje.

Haas, die toevallig een wandelingetje maakte, zag al van verre dat er iets aan de hand was. Hij knielde bij het vogeltje neer. ‘Ze is dood,’ zei hij.

Haas wees naar de blauwe lucht. ‘Iedereen gaat dood,’ zei hij. ‘Wij ook?’ vroeg Kikker verbaasd. ‘Iedereen.’ zei Haas.

‘Haar leven lang heeft ze mooi gezongen,’ zei Haas. ‘Nu mag ze uitrusten.’ Het was doodstil. Er was zelfs geen vogel te horen. Diep onder de indruk gingen ze terug.

Plotseling rende Kikker er vandoor. ‘Laten we tikkertje spelen,’riep hij. ‘Varkentje, jij bent hem!’ e speelden en lachten en hadden plezier tot de zon bijna onderging.

Wij mochten als opa en oma volop van je genieten. In het begin met grote tussenpozen, omdat je ver weg in Wales woonde. De laatste twee jaar gelukkig met regelmaat. We maakten daarbij samen fijne dingen mee, waar we nu aan willen denken.

Al uit de manier waarop jij ons als opa en oma aansprak, kwam je aandacht voor diertjes al naar voor: opa en oma Basje en opa en oma Jacky. Je kon nog niks zeggen, maar wees al wel naar de vogeltjes in de lucht die wij nog niet eens zagen. Je wist oma Basje haarfijn te vertellen dat die vogel met die grote snavel gewoon een toekan was. In de prentenboeken kende je al heel snel alle dieren, compleet met de bijbehorende geluiden. Wanneer je opa Jacky mocht helpen bij het voeren, dan kregen de vissen altijd een 'bietje' meer. Een nijlpaard is voor ons geen nijlpaard meer, maar zolas jij dat zei een hippopotamus.

Je was net groot genoeg om zelf op het trapje te klauteren en zo kon je heerlijk snoepen van de druiven van oma Basje. Je kon echt smakelijk eten. Je genoot van een prakje bij oma Jacky. Toen het zo warm was, zei je tegen oma Basje""Geef eens hier oma, anders droog ik uit hoor".Het was toen wel heel oma's glas dat in je buikje verdween. Je hielp mee met het rapen van eieren van de kipjes van opa Jacky. En ... oeps, dat ging wel eens mis. Je was gek op spekjes uit de blauwe bus. Je wist precies bij oma waar de koekjes en snoepjes stonden. Je eerste vraag in de auto was: Oma, mag ik een snoepje? Soms moest je dan wel eens wachten tot het volgende verkeerslicht. Je vergiste je ook wel eens. Die "cavia" in de tuin, was toch echt een paprika!

Mama hoefde je niet weg te brengen met de auto, want samen met oma Jacky in de trein was veel leuker. In het Dolfinarium was het grote pret omdat de zeeleeuw opa Jacky nat spetterde. Bij ieder ijsje, ziet opa Basje je in gedachten nog stralend smullen van een hele grote coupe bij De Bosrust. Vanuit Wales gingen we naar de dierentuin in Chester en stond je vol verbazing te kijken naar die olifant die een hele grote plas deed. We waren met de Dammetjes in de Achterhoek en je vond rijden op dat grote paard helemaal niet eng. In het circus durfde je zelfs een slang te aaien. De honden speelden een bijzondere rol. Jij mocht Basje gerust aan zijn staart trekken. Jacky was niet bij je weg te slaan, al werd hij soms wat te opspringerig, waardoor je bijna omviel.

Aan de vrolijke manier waarop je zat te badderen in een emmer in de tuin. Hoe je vooral alles zelf wilde doen. Hoe je lekker op schoot kon komen zitten. Hoe je naar de maan wilde kijken. Hoe je wilde dat we mee naar de zolder gingen naar al dat geheimzinnige speelgoed waar papa of mama nog mee had gespeeld. Aan de manier waarop je lange tijd heel geconcentreerd met dingen kon spelen en hele verhalen vertelde.

Aan je vrolijke blonde krullen en je fijne gebabbel. Aan je stralend gezicht en je schaterend gelach wanneer je door het luikje van de deur keek als we langs kwamen. Aan de aandacht die je als baby in een restaurant al wist te trekken door alleen maar naar mensen te kijken. Aan je prachtige ogen waarvan we nu alleen nog de mooie wimpers konden zien.

Al die lieve en vrolijke momenten, en nog wel duizend meer, zullen we ons blijven herinneren. Op die manier zul je altijd in onze gedachten blijven voortleven.

"Soms is het beter iets moois te verliezen. Beter verliezen dan dat je het nooit hebt gehad"

Wij willen nogmaals iedereen bedanken voor de getoonde belangstelling, het medeleven en alle kaarten en kadootjes waar Zara mee overladen werd. Wij zijn blij dat we jullie vriendschap niet verloren zijn.

Ook een bedankje richting Sophia. Zelfs Zara vond veel van de vaste verpleegkundigen toch ook wel lief - bijzonder, als je weet hoeveel ze door ze gepest werd met neusdruppels en prikjes. Wij willen jullie bedanken voor je inzet en medeleven.